Halo, w którą stronę?

Wakacje. 
Priorytety? Praca, nie praktyki. Wreszcie ulga, nie żałuję, że zaczęłam właśnie od tej strony. Czuję się dobrze, to jest chyba ten komfort psychiczny, gdy nie myślisz o wszystkich nieprzyjemnych obowiązkach. I wbrew oczekiwaniom- nie napiszę ani zdania o tym, jak moje życie zmienia się, gdy zakładam biały kitel, słuchawki i czuję się takim "och ach medykiem". Nie jest tak.
Swoją drogą nie byłabym sobą, gdybym nie zaczęła sobie komplikować życia, dlatego gdy zaczęłam już twardo stąpać po tej obcej dla mnie ziemi, pomyślałam sobie, że przeniosę się na studia bliżej domu.  Rozważam wszystkie za i przeciw, szperam w sylabusach , regulaminach i ofertach mieszkań .  Dochodząc do wniosku, że lepszej okazji na przenosiny nigdy w życiu już mieć nie będę stwierdziłam, że a co mi tam! Spróbuję. Powodem wcale nie jest to, że jest tak ciężko i źle, ale że nie widzę sensu komplikować sobie życie jeszcze bardziej zważywszy na fakt, że studia same w sobie są trudne.  Z drugiej strony jednak boję się, że  decyzja jaką podejmę może być strzałem w kolano,  tego boję się najbardziej. „ Bez względu jednak co wybierzesz, czy wrócisz, czy tam zostaniesz życzę ci, byś te 4 lata studiów przeżyła zupełnie inaczej niż do tej pory. Byś nigdy nie dała się zmienić, byś nie zamykała się, tylko wciąż chciała wychodzić do ludzi. Na Boga, dziewczyno! Już nigdy nie będziesz miała 21 lat!”- jak policzek w twarz, albo inaczej- jak kubeł zimnej wody w upalny dzień.  Po części w moim przekonaniu utwierdziły mnie również słowa Papieża Franciszka skierowane podczas Światowych Dni Młodzieży. 
 „ Bóg przychodzi, aby złamać nasze zamknięcia, przychodzi, aby otworzyć drzwi naszego życia, naszych wizji, naszych spojrzeń. Bóg przychodzi, aby otworzyć wszystko, co ciebie zamyka. Zaprasza cię, abyś marzył, chce ci pokazać, że świat, w którym jesteś, może być inny. Tak to jest: jeśli nie dasz z siebie tego, co w tobie najlepsze, świat nie będzie inny. To jest wyzwanie.”
 Podjęcie każdej decyzji będzie boleć, ale trzeba być odpowiedzialnym i brać na barki wszystko, co się  z tym niesie. Najbardziej jednak boli to, gdy niczego nie jest się pewnym. W szczególności tego, czego chce się od życia.
 
S. 


Komentarze

  1. Anonimowy22 sierpnia 2016 06:26

    Przeczytałam Twoje wpisy i pomyślałam, że tak wiele w nich mnie, że to aż niemożliwe.
    Decyzja podjęta? Przenosisz się? Uda się to w ogóle załatwić?
    (Ciekawość mnie zżera, gdzie dom, a gdzie studia. W którą stronę ruszyłaś tych 500km.)
    Bądź dzielna i nie poddawaj się. Jestem na tej trasie nieco dalej, niż Ty - nie myśl, że wątpliwości się skończyły. Czasami myślę, że nie skończą się nigdy. I, o ironio, zaczyna do mnie docierać, że to może być nasza przewaga nad innymi, wcale nie słabość.

    Ściskam serdecznie, karu@vp.pl

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Grażyna kontra medycyna

 Byle do świąt, potem byle do majówki, byle do wakacji... Nic nie cieszy tak mocno jak połowa semestru za pasem.  Myślałam, że tak czasochłonny i pracowity semestr jak czwarty w Bydgoszczy już nigdy nie będzie miał miejsca. I jak to przystało na "człowieka porażki"- myliłam się. :D Oprócz farmakologii, nefrologii, reumatologii, pulmonologii z ftyzjatrią, dermatologii, pediatrii i gastroenterologii (uff...) plan zajęły mi jeszcze różnice programowe (patomorfologia taka wspaniała) i dwa fakultety. Efekt? Codzienne powroty z uczelni między 16.00 a 18.00. Nici z mojej  szkoły językowej i siłowni. Ech... nawet obiadów nie chce mi się gotować, a od miesiąca moim największym marzeniem jest upiec sernik. Czy to tak wiele? R.I.P 2 my youth, jak to śpiewali sobie the Neighbourhood.   W chwilach takich jak te zastanawiam się, czy to jest naprawdę aż tyle warte. Chyba wszyscy moi znajomi przeżywają w tym momencie kryzys egzystencjalny podobnej rangi. Już nawet nie liczę...
Czytaj więcej

Why so serious?

Gorączkowo szukając prezentów dla swoich Najbliższych, natknęłam się na książkę, którą od kilku lat miałam na celowniku ("Ostatnie rozdanie" Myśliwskiego). Robiąc więc sobie najdoskonalszy prezent pozwoliłam, żeby w przerwie między wypiekami to ona zajęła mi ten wolny czas. Co było nie do pomyślenia na pierwszym czy drugim roku- wtedy nie piekłam nawet ciast, bo szkoda mi było czasu, "skoro tyle nauki czeka". Czy to oznacza, że teraz mamy mniej nauki? A skądże.:> Jako że jestem chyba największym stalkerem medyczno-motywacyjnych kont na Instagramie, ogarnęło mnie ostatnio przerażenie. (Mam nadzieję, że grono odbiorców moich postów ogranicza się tylko do garstki osób, ale muszę napisać to dla samej siebie... tego NIE DA się oglądać!)  Hasztag: cel-medycyna, świetnie, życzę wszystkiego co tylko najlepsze. Może nawet i bym popierała takie pospolite ruszenie, gdybym sama w liceum nie dostała na tym punkcie głupawki. Moje liceum miało tendencję do faworyzowania tylk...
Czytaj więcej

bądź odważna

Prawie rok temu byłam bardzo przestraszonym dziewczęciem. Głupim dziewczęciem, które chyba nie do końca potrafiło być sobą z obawy, że nie przyjmą go w obcym miejscu, nie polubią,  nie zaakceptują. Bardzo dużo kosztuje mnie napisanie tego, jednak postanowiłam zrobić to, bo może komuś pomoże się odnaleźć-  jestem pewna, że nie tylko ja błądziłam i na siłę szukałam swojej drogi. Najgorzej wspominam swój pierwszy rok. W zasadzie opuszczenie rodzinnego gniazdka i wędrówka na studia tak daleko od domu była mi na rękę. Pójście dalej niż miasto wojewódzkie kojarzyło się z pewnym prestiżem (szkoda tylko, że miasto które wybrałam, było podobną "dziurą"). Do czasu. Nie miałam tam nikogo znajomego, więc wylądowałam w mieszkaniu z dziewczyną, z którą zupełnie nie potrafiłam się dogadać. Kompletnie inne poglądy na życie i  studia  całkowicie nas poróżniły. Ja- wychowywana w konserwatywnej rodzinie- niejednokrotnie nasłuchałam się jak dziecinna potrafię być. Może tak, może srak....
Czytaj więcej